Nigdy nie byłam typem osoby, dla której wyznaczanie sobie celów czytelniczych było jakkolwiek ważne. Zawsze podchodziłam do tego jako do czystej rozrywki, a to ile książek przeczytałam np. w ciągu miesiąca, czy roku stanowiło dla mnie pewnego rodzaju prowadzenie statystyk, na które miło było z czasem spojrzeć.
Autor: Holly Bourne
Data wydania: 16.07.2023
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Liczba stron: 472
Moja ocena: 3/10
Autor recenzji: Wiktoria Sroka
April jest miła, piękna i stosunkowo normalna, a jednak z jednym mężczyzną nie spotyka się więcej niż pięć razy. Za każdym razem, gdy sądzi, że znalazła kogoś, komu może zaufać, osoba ta okazuje się wręcz okropna. Dziewczyna ma złamane serce, jest rozgoryczona. Gdyby tylko April bardziej przypominała Gretel… Gretel jest dokładnie tym, czego pragną mężczyźni: bezproblemową, wyśnioną seksowną „dziewczyną z sąsiedztwa”. Rzecz w tym, że Gretel nie istnieje, a April się pod nią podszywa, tworząc fikcyjny profil. Kiedy April wciela się w Gretel, randkowanie od razu staje się o wiele przyjemniejsze, zwłaszcza gdy owija sobie wokół palca niczego niepodejrzewającego Joshuę. W końcu to April jest osobą, która rozdaje karty. Tylko czy uda jej się kontrolować własne uczucia? Czy będzie w stanie nadal udawać Gretel, gdy jej relacja z Joshuą zacznie stawać się coraz bardziej intymna?
Jednak w nawale przygotować do matury, okazało się, że w tym wszystkim czegoś mi brakuje, tym “czymś” okazało się stawianie kolejnych wyzwań, których spełnienie nie wymaga ode mnie więcej stresu, a, jako że zwłaszcza teraz moim ulubionym zajęciem między nauką stało się czytanie, za cel postawiłam sobie poznanie twórczości autorów, których miałam okazję już poznać, jednak zabrakło motywacji do kontynuowania tego.
Jeśli moje oczekiwania wobec autorki były wcześniej wysokie, to po lekturze „I co o mnie powiesz?” wzrosły jeszcze bardziej, co sprawiło, że rozczarowanie w tym przypadku okazało się bardziej dotkliwe, niż się spodziewałam. O ile wcześniej styl pisania autorki miała w sobie coś urzekającego, tak tym razem wydawał on się aż nazbyt nużący, bez swobody i wcześniejszej lekkości. Bohaterowie, choć mieli potencjał, zdawali się chwilami niedopracowani a fabuła, choć obiecująca, rozwinęła się w kierunku, który nie przemawia do mnie.
Jednym z najbardziej bolesnych aspektów w odbiorze książki, okazała się kreacja głównej bohaterki, wypadająca bardzo słabo i choć, można zrozumieć, czemu tak miałoby to wyglądać, jej sposób przedstawienia nie wywołuje we mnie żadnych innych odczuć oprócz frustracji. Na całokształt tego, jaka jest Aprill można by przymknąć oko, gdyby nie to, że zachowuje się jak nastolatka, a nie dorosła kobieta, która twierdzi, że ma poukładane życie. Bardzo często jej zachowania były chaotyczne, pozbawione logiki, a motywacje, choć wydawały się jakkolwiek przemyślane, nie były ze sobą spójne. Kolejnym irytującym aspektem jej kreacji jest to, że Aprill dosłownie na wszystko marudzi i ze wszystkiego jest niezadowolona, a jednocześnie ignoruje sygnały mówiące, że to ona tym razem zrobiła coś źle. Bardzo łatwo przychodzi jej wytykanie błędów innych, jednak na swoje spogląda dopiero pod koniec, gdy zostają one jej podane na tacy, dopiero wtedy zaczyna jakkolwiek myśleć o tym, że nie wszystko jest winą innych, a czasem na nasze nieszczęścia pracujemy ramię w ramię z innymi, pozwalając nie tylko im negatywnie wpływać na nasze życie, ale również pozwalamy, byśmy my sami podkładali sobie kłody pod nogi. Pozostałe postacie, choć pojawiały się niekiedy dość często, po skończeniu historii, całkowicie zapomniałam o ich istnieniu, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że zdecydowanie pod względem kreacji bohaterów coś poszło tutaj nie tak.
Choć bardzo bym chciała, aby ta negatywna część recenzji zakończyła się na tym momencie, nie mogę nie poruszyć, absurdów, jakie wiążą się z fabułą i interakcjami między bohaterami. Często zdarzały się sytuacje, które w moim odczuciu były nielogiczne i niewspółgrające z tym, co działo się wcześniej jak i z samą bohaterką. Dodatkowo tego wszystkiego nie ułatwiały dialogi, będące raczej po prostu zbiorem przypadkowych słów niżeli jakąkolwiek spójną rozmową.
Podsumowując, uważam “Pozorantka” autorstwa Holly Bourne za książkę, która mimo wbrew negatywnej opinii w moich oczach miała naprawdę ogromny potencjał, jednak nie spełniła wcześniej narzuconych przez autorkę standardów. Psując tym samym dotychczasowy pogląd na umiejętności, zarówno kreacji boaherów jak i stylu pisania. Mimo obiecującego pomysłu na fabułę wykonanie nie sprostało moim nadziejom, co czyni tę książkę trudną do polecenia. Choć w sercu nadal tkwi chęć sięgnięcia po inne dzieła autorki, historia Aprill sprawiła, że zaczęło kiełkować małe ziarenko pełne obaw. Mam nadzieję, że kolejne tytuły będą znacznie bardziej satysfakcjonujące.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Z miłą chęcią przeczytam co masz do powiedzenia, więc skomentuj i spowoduj u mnie euforię! Dziękuję. :)