| 138 | "Szansa" której dałam... yyy... szansę? Vi Keeland

Nr. recenzji: 138

Tytuł: "Szansa"

Autor: Vi Keeland

Tom: 1

Liczba stron: 368

Data polskiego wydania: 22 czerwca 2017
Wydawnictwo: Kobiece
Ocena: 5/10

Po "Szansę" sięgnęłam głównie dlatego, że pierwszy tom tej serii o zawodnikach MMA (dla niewtajemniczonych: czytaj. bokserach) przypadł mi do gustu. Chciałam się przekonać więcej o przyszłych losach dwójki bohaterów, więc bez większego zastanowienia, czy wahania - po prostu to zrobiłam. W takich momentach mam ochotę się roześmiać i zacząć nucić piosenkę z jednego z filmów o przygodach Barbie - "No bo czemu nieee..." i pomimo tego, że naprawdę chciałabym mieć jakąś pełną anegdot, piękną historię wstępu... 

| Recenzja pierwszego tomu - kliknij! |

Vince Stone jest wychowankiem głównego bohatera pierwszego tomu - Nicka. W uczuciach jest tak samo stały jak tamten na początku pierwszej części - nijak? Miał ciężkie dzieciństwo, jego matka jest ćpunką, lecz pomimo tego nie poddaje się i stara się skupić na karierze... Natomiast przed Olivią stoi jedno z ostatnich zadań, które ma przesądzić, czy dostanie się do swojej wymarzonej pracy.

A jednak wpadają na siebie. Po siedmiu latach rozłąki, ich losy znowu się splatają. Co z tego wyniknie? Chyba każdy z nas jest w stanie się tego domyślić...

Jak pewnie wiecie, ja bardzo lubię romanse. Czytam je bardzo chętnie i to od tych lżejszych (typu Kasię West i jej "Chłopaków") po te bardziej, hm... W każdym razie w większości przypadków autor stylistycznie w każdej książce zachowuje się tak samo albo przynajmniej podobnie. Charakterystycznością pani West jest morał, pani Phillips zaprychanie się na śmierć ze śmiechu, a czym jest to u pani Keeland? Moim skromnym (a jakże!) zdaniem to ckliwy romans, mnóóóóstwo problemów, które ukazują się wręcz na każdym kroku, zdrowa żywność (można? Można!) i połączenie zwykłej, nudnawej pracy oraz... oczywiście... boksu. 

Jeśli chodzi o parę, wokół której kręci się historia drugiego tomu, to wydaje mi się, że trochę mniej ich polubiłam. Są bardziej... Może realistyczni? Kurczę, chyba aż za bardzo. Na kartach książek, gdzie z reguły idzie dopracować każdy szczegół, po jakimś czasie, zaczęłam wymagać tego zalążka perfekcji. A tutaj... w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy to ja jestem tak głupia, że biorąc pod uwagę wszystkie problemy, to pierwsze co bym zrobiła to zwróciła się z problemem do osoby, której dotyczy, czy jestem aż tak nieczuła, że jest to dla mnie coś normalnego i nie próbowałabym w takim momencie osoby bronić przed samą sobą. No bo przed czym? Jak nie ma żadnego morderstwa to nie ma w sumie większego problemu z tym, prawda?

Chyba rzeczywiście jestem za bardzo znieczulona...

Niektóre sytuacje wydawały mi się lekko naciągane i absurdalne. Dziennikarka przychodzi przeprowadzić wywiad, a sławna osoba zaprasza ją od razu na randkę? (I to w dwóch przypadkach, w zaledwie parę dni?) Jeju, ja rozumiem, że dziewczyna mogła być śliczna... Tylko tak przeglądając Internet i trochę interesując się życiem poszczególnych gwiazd, to jeszcze nie widziałam zbyt wielu związków tego typu. Jednak może coś przeoczyłam... Niemniej naprawdę ciężko mi było w to uwierzyć. W przeciwieństwie do bohaterów, którzy są bardzo realistyczni, w przedstawieniu wydarzeń tego realizmu niestety zabrakło. Wniosek nasuwa się od razu, panowała lekka dysproporcja.

Jednak o kilku zaletach także należy wspomnieć. Najbardziej mi się podobało, że para z poprzedniego tomu nie zanikła. Osoby te nadal się pojawiają, stały się po prostu postaciami drugoplanowymi. Rzadko kiedy zdarza się coś podobnego, zazwyczaj w seriach tego typu szybko przechodzimy do kolejnej pary i zapominamy o poprzedniej, no ewentualnie można Zawsze wiemy, co się u nich dzieje, jak się czują, bardzo często występują w dialogach i sprawiają, że ta książka jest bardziej pozytywna i zabawna. Dzięki nim przyjemniej mi się czytało, ale nawet bez tego nie mogłabym narzekać.

Książka pomimo tego, że nie jest wysokich lotów - naprawdę wciąga. Nakazuje nam czytać i czytać, bez ustanku. Jest idealna na odprężenie i zrelaksowanie się, szczególnie w wakacyjne wieczory. Styl autorki jest bez zbędnych zawijasów, bardzo prosty, a jednak ma w sobie coś, co przyciąga uwagę. Podsumowując, dam książce 5/10. Miło mi się ją czytało, ogółem biorąc - bardzo podoba mi się seria o zawodnikach MMA, jednak jestem pewna, że będą osoby, dla których ten tom może się okazać niewystarczający.

Ja jednak pamiętam o tym, że drugie tomy są z reguły najmniej przystępne i mam nadzieję, że gdy wyjdzie trzeci tom to będzie mi dane go przeczytać, bo zapowiada się niesamowicie. Uwaga, uwaga - przewiduję, że bohater trzeciego tomu będzie miał na imię... Jax. Idziemy sprawdzić... HAHA, ja to jednak jestem dobrym jasnowidzem! 

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję:

wydawnictwokobiece.pl