| 136 | Coś dla fanów "Dworu cierni i róż"! Dzisiaj "Przekleństwo Soni" Kathryn Purdie

Nr. recenzji: 136

Tytuł: "Przekleństwo Soni"

Autor: Kathryn Purdie

Tom: 1

Liczba stron: 440

Data polskiego wydania: 8 czerwca 2017
Wydawnictwo: Moondrive
Ocena: 7/10

Jak pewnie wiecie, ja jestem osobą, która uwielbia odkrywać i czytać o innych kulturach, mitologiach, czy historiach napisanych na ich podstawie. Niesamowicie mnie to interesuje, a także da się to przedstawić w niesamowity sposób, więc nigdy się nie waham przed czytaniem takich książek. Tak było i w tym przypadku. Tym razem ukazana zostaje nam najprawdopodobniej XVII wieczna Rosja, a co się z tym wiąże? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Sonia jest auroczułą. Potrafi czytać emocje, a odpowiednio je kierunkując rozumie też zamiary niektórych osób. Dopiero od ośmiu miesięcy jest szkolenia, jednak w wyniku niefortunnego wypadku, zostaje wybrana do ochrony cesarza, jako Najwyższa Auroczuła. Przerażona dziewczyna zostaje zmuszona zamieszkać w pałacu, gdzie luksus i swoboda są jedynie wrażeniem. Musi dojść do porozumienia z arystokratami, jednak nie spodziewa się, że jeden z nich zawróci jej w głowie i przez to utrudni jej zadanie... Tymczasem w kraju dzieje się coraz gorzej. Rośnie niezadowolenie z władzy, ponieważ ludzie zaczynają głodować i nie zapowiada się na to, by ich potrzeby zostały zaspokojone.


Nie byłam przekonana, gdy zaczynałam czytanie Przekleństwa... . Zbierała mnie kolejna choroba, w pokoju było trzydzieści stopni, a ja tylko marzyłam o odpoczynku. Niemniej stwierdziłam, że nie będę wybrzydzać. Głos zabrało też moje zaufanie do książek wydawnictwa Moondrive i okazało się... Cóż, ta książka potrafi człowieka wyciągnąć z każdej choroby. Z kaca książkowego, z gorączki... Zaczynasz czytać i wszystkie objawy znikają. Zostajesz tylko ty i wspaniała treść, która kusi kolejną stroną. Historia porusza twoim sercem do tego stopnia, że robisz przerwy w czytaniu - jednak nie po to, żeby wyjść z pokoju, czy coś zjeść, ale by przemaszerować kilka kroków, uspokoić emocje i znowu zatracić się w czytaniu.

Nie będę tutaj udawać, że czegoś podobnego nie było - nie, z marszu jestem w stanie wymienić pięć podobnych książek - Igrzyska Śmierci, Rywalki, Dwór cierni i róż, Szklany tron, Klejnot... Jednak pamiętam o tym, że wszystkie te książki niesamowicie mnie ubodły. Nie jestem nawet w stanie sobie wyobrazić, ile bym dała, by przeczytać je drugi raz nie znając ich wcześniej. Bym mogła znowu się w nich zakochać. Taką szansę dostałam przy czytaniu Przeznaczenia Soni i wiem, że ona dołączy do grona moich ulubieńców. Po prostu nie może być inaczej.

Fabuła jest dobrze wymyślona. Dziewczyna powoduje wypadek i ukazują się niemiłe konsekwencje. Jest zmuszona wyjechać wbrew swojej woli, niemniej wie, że musi spełnić swój obowiązek. Nic nie idzie po jej myśli, aż do czasu, gdy zaczyna dostrzegać zalety całej sytuacji. Zmieniają się jej priorytety, niejako uczy się dopasowywać do nowej sytuacji. Zauważa, że choćby sytuacja była nawet najbardziej beznadziejna to zawsze jest z niej jakieś wyjście. Wydaje mi się, że gdyby wziąć książkę pod bardzo szczegółowy przegląd to nauk byłoby więcej. Mnie najbardziej ta rzuciła się w oczy, chociaż może właśnie jej akurat potrzebowałam. 

Jeśli chodzi zaś o bohaterów to naprawdę nie wiem, jak na nich całościowo zareagować. Jest jeden niesamowity bohater, który jednocześnie brutalny i bezwzględny (- Jest zdrajcą? - Tak mówią, ale nic nie... - Ściąć.), ale także niesamowicie dbający o dziewczynę... Jest tzw. ciepła klucha, którego nie byłam w stanie znieść. (Dosłowny cytat "Czy mogę cię... przytulić?") Jest też nasza wspaniała głupiutka główna bohaterka. Co prawda na moje nieszczęście, jej zachowania czasem były rzeczywiście usprawiedliwione, chociaż myślałam, że po nieumyślnym spaleniu zakonu to już głupszym się być nie da... Jednak zmieniłam zdanie, czym zdziwiłam nawet siebie samą. Niemniej podejrzewam, że będą osoby, które niekoniecznie będą chciały jej zachowania usprawiedliwić. 

Dobra, dobra. Zły z braci zdecydowanie jest zbyt wspaniały, żeby się gniewać na bohaterów... Wybaczcie. 

Podsumowując, książka jest jaka jest. Nie mam zamiaru wyolbrzymiać jej zalet, prawdą jest jednak, że wesołym krokiem zalicza się do grona moich ulubieńców, a takie przekupienie mnie nie zdarza się zbyt często. Wydaje mi się, że dla osób szukających czegoś podobnego do serii wymienionych w akapicie czwartym książka będzie idealna. Jeśli jednak chcecie jakiegoś powiewu świeżości, to sorry, nie ta droga. 

A i zapomniałam. Mam nadzieję, że fakt, iż ma nie być drugiej części to jakaś kpina, bo ja tego zakończenia tak nie zostawię! Pomimo tego, że było szczęśliwe...
Właśnie widzę na goodreads, że za granicą jest już drugi tom... 
Czy uważacie, że 20 dni od premiery to jest odpowiedni czas, by spytać się wydawnictwa kiedy mają w planach wydanie drugiego tomu? 

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję:

Książka do kupienia jedynie w Moondrive Szopie.
KUP TUTAJ