Booktour: | 105 | "Mimo moich win" Tarryn Fisher

Nr. recenzji: 105
Tytuł: Mimo moich win

  Autor: Tarryn Fisher

Tom: 1

Seria: Mimo moich win

Liczba stron: 300

Data polskiego wydania: 2 czerwca 2016 
Wydawnictwo: Otwarte

  Gatunek: Obyczajowe, Romans

Ocena: 3/10

 Oj już czuję w kościach, że nie będzie to łatwa recenzja. Wiem, że wszyscy się rozwodzą nad tą powieścią. Nie wiem dokładnie o czym, tak jak to zwykle bywa pod koniec recenzji zmierzę się z paroma (losowo wybranymi) recenzjami ze strony lubimyczytać.pl i zobaczymy, czy moje zdanie na temat tej powieści się zmieni.

W jednym zdaniu: nie podobało mi się. Ni w 3, ni w 5. 

Y-y. 

Opowieść ta od pierwszych stron kojarzyła mi się z "Love Rosie" Cecelii Ahern. Zdziwiło mnie, że jednocześnie odgrywały się dwa biegi historii: czas Kiedyś i Teraz. Pierwszy ukazywał dawną historię, kiedy nasza główna bohaterka po raz pierwszy zakochała się w Calebie i odkryła, że naprawdę spoko z niego gość. Drugi oznacza poznanie się po latach. Caleb po wypadku samochodowym dostaje amnezji, przez co nie pamiętając naszej głównej bohaterki, wpada na nią w sklepie muzycznym. Dziewczyna pozwala sobie poznać go na nowo, jednak wciąż pamięta błędy przeszłości i czuje, że gdy tylko chłopak odzyska pamięć to wyrzuci ją z jego życia już na zawsze, kolejny raz łamiąc jej serce. Mimo tego, historia toczy się dalej - swoim torem, swoim planem. Chyba każdy z nas domyśli się, jak też potoczą się losy naszych bohaterów - to książka z rodzaju tych, które tylko ukazują realizację z góry narzuconego planu.

Jednak nie do końca. Mogę wam zdradzić, że dwa momenty były dla mnie ciężkie do przewidzenia, lecz i tak było to trochę za mało jak na 300 stron. Domyśliłam się, jak potoczy się historia już na samiutkim początku, a tylko głupota nie pozwoliła mi przewidzieć zakończenia, które niezmiernie mnie wkurzyło - jednak zapowiedziało, że powieść rzeczywiście zostanie pokrojona na 3 części. Z dwojga złego wybieram "Love Rosie", bo tam całość mam w jednej książce. Przynajmniej mój portfel na tym nie ucierpi aż tak bardzo. 

Dając się ponieść fantazji namalowałam sobie w myślach idealne zakończenie, idealny romans, a w kolejnych częściach ukazanie historii przyjaciół naszych bohaterów. Takie książki już także się pojawiły, ale ich odbiór jest dla mnie całkowicie inny - zazwyczaj mam ochotę czytać je w kółko i w kółko, aż nauczę się ich na pamięć, a potem powtarzać je okresowo. [serio - jestem dziwnym człowiekiem...]

Bohaterowie byli dobrze wykreowani, jednak nie poznaliśmy ich całkowicie. Miałam wrażenie, jakbyśmy frunęli przez wszystkie wątki historii, tylko po to, żeby w jak najmniejszym czasie zdarzyło się jak najwięcej. Nie było to tak dobre, jakby mogło być. Moja wiedza o bohaterach ogranicza się do obserwowania zachowań, które nam przedstawiono, opisy są bardzo skąpe - za skąpe. Co jak co, ale wiedzy o bohaterach nie powinno się ograniczać. Jedno to obserwacja zachowań, która sprawdza się głównie w filmach, a drugie przemyślenia głównych bohaterów. Podejrzewam, że niejeden dramat więcej mi zdradził o postaciach niż ta książka. Ba, większość jest w stanie w dialogi wrzucić opisy, więc jest zdecydowana różnica. 

Podział na Teraz i Kiedyś był chyba jednym z najfatalniejszych odczynników tej powieści. No matko boska, pogubiłam się już w drugim rozdziale. Niby kiedyś było przed 4 latami, a teraz jest w czasie teraźniejszym, jednak to, że bohaterowie wplatali retrospekcje w czas teraźniejszy mnie powaliło. Amen w pacierzu, do widzenia wszystkim, ja się wypisuję. Bardziej chaotycznie napisałabym tą powieść tylko ja. A pewnie i tak po zorientowaniu się, że jest to chaotyczne zaczęłabym to zmieniać, przepisywać, poprawiać, wysyłać do przyjaciół i później znajdywać logikę lub zapisywać ją na nowo... Ta książka wydaje mi się być napisaną z marszu. Być może jest to debiutancka książka autorki, być może sama potrzebowała trochę wprawy, a później dopiero to wszystko zaczęło się składać w pełną całość... Nie wiem. Nie ja to pisałam i nie ja to wydałam. 

Zamysł był dobry. Widać w tej powieści potencjał, który jednak nie został wykorzystany. Początek mi się podobał, bo na początku każda książka u mnie ma bilet ulgowy. Możesz robić ze mną co chcesz, jednak jeśli po 50 stronach ty się nie ogarniesz, nie ustatkujesz i nie zabijesz mnie swoją cudownością to wyjdź i nie wracaj. Kompletnie nie rozumiem, dlaczego w połowie kazano nam się nagle skupić na karierze prawniczej głównej bohaterki. No za nic to mi nie pasuje, ta książka nic z prawem wspólnego nie ma, a tutaj wąteczek, wątunio w sądzie. Po co? Żeby nas oderwać od wątku głównego? No dobra. Dlaczego więc po chwili znowu wracamy do punktu wyjścia? Nie łatwiej pominąć wątek rozprawy, który jak przyznają główni bohaterowie miał tyle do rozwoju uczucia między naszymi bohaterami, co ja do romansu kurzu z podłogą. *mrrr*

Wszystkie recenzje na lubimyczytac.pl nawiązują do oryginalności tej książki. Wpiszmy sobie w Google "Love Rosie", ciekawe jakie streszczenie nam wyskoczy. Jak dla mnie bardzo podobne do tej powieści. Może te osoby nie czytały i nie oglądały tamtego filmu? Żyją w nieświadomości. Uważam, że czytanie tej historii wcale nie boli. Po prostu wkurza i tu się ten temat kończy. 
bodziaczek się ze mną zgadza! HAHAHA. Mój człowiek <3 

Podsumowując, książka jako całość nie podobała mi się ani trochę. Gdyby ją poszatkować to poszczególne wątki są w porządku, jednak na pewno nie jest to tym, czego oczekiwałam. Zawiodłam się i nic na to nie poradzę. Jeżeli chodzi o czytanie drugiej i trzeciej części, to sama nie wiem, czy będę się tym dalej torturować. Może tak, bo ciekawi mnie finał tej serii. Jednak na pewno nie kupię tej powieści, mimo ciekawej okładki raczej zdobędę ją z biblioteki. 

Dzisiaj mnie wzięło na Halloween. Tak jak na snapie macie 4 książki idealne na Halloween, tak tutaj macie Halloweenową sesję ;)) Snapchat: tzczytelnika :))