| 102 | "Jak internet ratował Kubę" Wioletta Szczepańska

numer. recenzji: 102

Tytuł: Jak internet ratował Kubę

  Autor: Wioletta Szczepańska

Tom: -

Seria: -

Liczba stron: 280

Data polskiego wydania: rok 2016
Wydawnictwo: Self-publishing 

  Gatunek: Biografia
Ocena: -

Dzisiaj będzie trochę bardziej "na poważnie", ponieważ historia, o której chcę wam powiedzieć parę słów zwraca uwagę na coś bardzo istotnego - na pomoc osobom potrzebującym, ale także o dbanie o własne ambicje, pokonywanie wszelkich przeszkód i dążenie do celu, nie słuchając opinii twierdzących, że nie warto próbować, po co się męczyć, przecież można się poddać. Piękne, prawda? Nawet ja, zagorzała przeciwniczka biografii wszelkich maści, przełamałam się i postanowiłam spróbować przeczytać. Zaciekawił mnie opis, ale także okładka oraz fakt, że być może dzięki mojej recenzji uda się ocalić kolejnemu dziecku wzrok. 

Być może słyszeliście już kiedyś o historii Kuby z Rzeszowa, który zachorował na raka oczu - siatkówczaka. Usunięto mu jedno oko, a rodzice wkrótce po tym usłyszeli, że rak się nie wycofał. Postanowili walczyć za wszelką cenę i uratować wzrok Kubusia. Jednak jedyne słowa jakie usłyszeli od NFZ twierdziły o usunięciu także drugiego oka. Wzięli więc sprawę w swoje ręce i zaczęli prosić internautów o pomoc. W trzy dni udało im się uzbierać kolosalną kwotę, dzięki której mogli pojechać na zabieg. 

Piękna historia, z której moim zdaniem każdy z nas jest w stanie się czegoś nauczyć. 

Było dla mnie malutkim zdziwieniem, gdy zauważyłam w paczce od lovebooks.pl nie jedną a dwie książki. Jednak gdy je wyciągnęłam, zauważyłam list. Napisany był przez autorkę książki - mamę Kubusia. Krótko wyjaśniła o co chodzi w książce, dodała, że fundusze uzbierane przez sprzedaż książki zostaną przekazane by "pomagać dzieciom widzieć świat" i zakończyła, że bardzo prosi o recenzję. Sama noszę okulary i moja wada ciągle się zwiększa. Ale czymże jest głupia wada wzroku, porównana z jego całkowitym utraceniem? Tego nie da się opisać. Tylko osoba słabo widząca lub niewidząca, która nabyła wadę wzroku, wie co to za ból - widzieć, a potem zacząć tracić tą umiejętność. Nie myśląc zbyt wiele, zaczęłam czytać. I było warto.

Pierwsza strona była dla mnie niejakim szokiem, ponieważ tej historii nie zdecydowało się wydać żadne wydawnictwo. Autorka musiała szukać kolejnych rozwiązań, by książka ujrzała światło dzienne. Decyzja zapadła na self-publishing. Po tej nazwie wielu się wzdryga i zaczyna twierdzić, że to nic dla niego, iż nie warto nawet próbować, bo powieść z pewnością będzie słabo napisana lub coś takiego. Jednak ja się z tym nie zgodzę. Poza jednym ortografem (bolało w oczka) i brakiem akapitów, treść jest napisana bardzo dobrze. Śliczna jest także okładka, zdjęcia i rysunki ukazane w środku książki. Książka zdecydowanie jest lepiej dopracowana niż niejedna wydana przez wydawnictwo. Jak dla mnie historia nie jest brutalna, tylko prawdziwa. Szczera. Ukazująca fakty takimi, jakimi są naprawdę. Czy to ma być brutalne? Jak dla mnie nie jest, a taki powód został podany, gdy książka została odrzucona. Przykre, że nikt nie chce wydać prawdy. 

Podeszłam do tej książki bardzo uczuciowo i nie żałuję swojej decyzji. Wiele razy zbierało mi się na płacz, jednak uważam, że z mojej strony było to dobre. Mowa jest tutaj o prawdziwej historii, o czymś co rzeczywiście się wydarzyło. Byłabym niesamowicie zdziwiona, jeśli podczas czytania pozostałabym obojętna. Doprowadzenie mnie do płaczu jest trudne, ale są rzeczy, które przeważają szalę. Tak, więc płakałam sobie jak bóbr w wątku kulminacyjnym książki. Bardzo mi przykro z powodu zła, jakie wyrządzają choroby. Jeszcze bardziej cierpię, ponieważ ludzie nie chcą pomagać. Czy to rzeczywiście taki problem: podejść do skarbonki przed kościołem lub sklepem i podarować tą złotówkę? Nie. Więc dlaczego większość ludzi przechodzi obojętna? 

Książka posiada także drugie przesłanie, które także jest skierowane do każdego z nas. Walcząc o coś ważnego nie wolno się poddawać. Trzeba walczyć. Oczywiście w książce chodziło o zdrowie. Jednak pomyślmy, czy nie powinniśmy dawać z siebie tych 100% na każdym polu? O ile łatwiej będzie nam coś osiągnąć, jeśli przyłożymy się do tego, jednak tak naprawdę mocno? Jeżeli ugryziemy problem z każdej strony i za nic się nie poddamy to musi się udać. Takie jest moje zdanie. 

Podejrzewam, że książkę kupią głównie dorosłe osoby, które zdają sobie sprawę z ogromu problemu. Jednak jak dla mnie to powieść nadaje się także dla nastolatków. Być może nie odbierzemy jej w ten sam sposób, co dorośli, jednak warto przeczytać, by już za młodu mieć powód by zaangażować się i pomóc ludziom w potrzebie. Może niekoniecznie przez datki, są także inne sposoby - Caritas, wolontariaty... My mamy czas, dorośli niestety mają go mniej. Moim zdaniem to my powinniśmy się zaangażować w pomoc. Poza tym "czym skorupka za młodu nasiąknie..." ;) 

Kończąc, nie będę tutaj wstawiała oceny tej książki. Każdy powinien ocenić ja w swoich kategoriach. Jak dla mnie był to świetny powód by bliżej się zapoznać z ogromem problemu, jakim jest rak oczu. Było to zrobione w na tyle przyjemny sposób, że każdy da radę przeczytać, przy minimalnej liczbie chęci. A warto to zrobić, wierzcie mi. 

Za książkę serdecznie dziękuję księgarni lovebooks.pl

https://www.facebook.com/lvebok/photos/a.657690014315730.1073741828.594544030630329/1133618000056260/?type=3&theater

UWAGA! Pojawiła się nowa okładka. Uaktualnione zdjęcia także znajdziecie poniżej.