| 89 | "Wypowiedz jej imię" James Dawson i SESJA z szalonym z radości owczarkiem!

Nr. recenzji: 89

Tytuł: "Wypowiedz jej imię"

  Autor: James Dawson

Tom: 1

Seria: -

Liczba stron: 270

Data polskiego wydania: 3 czerwca 2015
Wydawnictwo: YA!

  Gatunek: horror
Ocena: 9/10

Muszę przyznać, że ta książka mnie zdziwiła na całej linii. 

Zazwyczaj nie sięgam po horrory. Uczucie strachu nigdy nie należało dla mnie do najprzyjemniejszych, więc wolałam się zająć czymś bardziej lekkim i przyjemniejszym do czytania. Każdy kto mnie zna jednak wie, że uwielbiam wyłamania od reguły. Tak było i tym razem, gdy w witrynie sklepowej po raz pierwszy mignęła mi ta powieść. Po krótkim opisie zorientowałam się, o czym opowiada i stwierdziłam, że nie warto jej czytać. Myliłam się. 

Jestem szczęśliwa, że niedawno znalazłam e-booka tej na swoim laptopie. Nie mam pojęcia skąd ja go wzięłam, prawdopodobnie kiedyś kupiłam i zapomniałam... O przeczytaniu tej książki przesądził przypadek, a może... przeznaczenie? Nie wiem. Na pewno jestem pewna, że warto było poświęcić te parę godzin i odnaleźć się historii.

Opowieść jest przede wszystkim smutna. Jest to o Krwawej Mary i nim powiedzie, że to już było, że przecież wszyscy znają tę historię... Najpierw radziłabym wam przeczytać tą powieść i po prostu skończyć z tymi słowami raz na zawsze. Sama tak mówiłam, ale już wiem, że nie warto oceniać książki po pierwszym zdaniu opisu. 

Zaczyna się tradycyjnie w Halloween, gdy grupa przyjaciół pragnie udowodnić, że wzywanie duchów to bujda i przecież nie ma się tutaj czego bać. Jeszcze nie wiedzą jak bardzo ta błaha decyzja wpłynie na ich życie. Zaczyna się stopniowo... Napis 5 dni... na lustrze, przecież nigdy nie głosił końca świata, ale gdy widzą płaczącą kobietę w każdym lustrze zaczyna się gra, która ma prowadzić jak w legendach - do ich śmierci...

Pierwszym pytaniem po przeczytaniu horroru powinno być: czy się bałam?

Nawet będę skora na nie odpowiedzieć. Ta historia to nie jest takim typowym horrorem. Prawdę mówiąc bardziej bym z niego zrobiła wyciskacz łez, gdyby nie jeden malutki szczegół. Mianowicie, gdy ktoś wyrządzi ci wielką krzywdę na prawdę rzadko nie jesteś w stanie się wkurzyć... A agresja duchów u mnie wywołała strach. 
Więc tak, bałam się. Nadal się boję, chociaż teraz jest to strach trochę innego rodzaju.

Tak jak już wspominałam nie jestem wielką fanką horrorów. Wszystkie zobaczone i przeczytane razem mogę policzyć na palcach jednej ręki... To nie zmienia faktu, że Wypowiedz jej imię z całą pewnością zaliczę do tych lepszych. 

Akcja z początku toczy się wolno i rzeczywiście, osoba która nie pozwoli się wciągnąć w wir wydarzeń będzie miała ciężko przeżyć pierwsze sto stron. No, ale taki jest klimat tej powieści, że najpierw trzeba wytłumaczyć co i jak, a dopiero później straszyć czytelnika. Mi to w żadnym wypadku nie przeszkadzało, ale lepiej się na to przygotować. Nie pamiętam przy której stronie akcja zaczęła biec, jednak pamiętam, że przy dwusetnej już przepadłam do końca. 

Powieść zwraca uwagę na coś bardzo ważnego. Jak to powiedziała jedna z bohaterek: 

"Gdy pracowałam jako nauczycielka, uczniów dało się podzielić na tych grzecznych i rozrabiaki. (...) Jednak raz na jakiś czas zdarzał się chłopiec lub dziewczynka, którzy różnili się od reszty. W ich zachowaniu było coś mrocznego... (...)"

 To jasne. Zawsze tak jest i zawsze tak będzie. Ale zastanówmy się przez chwilkę i pomyślmy jacy jesteśmy dla nich... Może oni po prostu szukają akceptacji i prawdziwego przyjaciela? 

Tą kwestię bardzo pięknie opisuje Wypowiedz jej imię i to głównie dlatego ta przygoda tak zawładnęła moim sercem. Mam nadzieję, że nigdy nie odepchnęłam i nie odepchnę nikogo, tylko dlatego, że jest inny. Powinniśmy się zdecydowanie częściej nad tym zastanawiać. 

Jeżeli chodzi o zakończenie... To zostawię z takim pół komentarzem, bo prawdę mówiąc było zrobione tak tylko dlatego, żeby przypomnieć wszystkim czytelniczkom, że przyszły tu się bać, a nie płakać... Mimo tego, teraz wywołuje to u mnie uśmiech na ustach.

Książkę gorąco polecam, szczególnie przez fakt przedstawiony przeze mnie dwa akapity wcześniej. Nawet jeżeli nie czytasz horrorów i zdecydowanie wolisz obyczajówki, zastanów się, czy tak jak mnie - nie przyda ci się jakiś miły zwrot akcji w twoim życiu. 

A teraz przedstawię wam sesję mojego życia.
Z serii Nie ogarniam mojego psa, ale ciekawie wychodzi na zdjęciach :D  

 Kiedy po 10 minutach się zorientował, że obok niego leży mój telefon...