| 85 | "Lek na śmierć" James Dashner

Nr. recenzji: 85

Tytuł: Lek na śmierć

  Autor: James Dashner

Tom: 3

Seria: Więzień Labiryntu

Liczba stron: 384

Data polskiego wydania: 5 luty 2014
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

  Gatunek: Sience-fiction, Dystopia
Ocena: 4/10

 

 W końcu się przekonałam, że dam radę i się nie popłaczę czytając ostatnią część tej serii. Zabranie się za tą książkę zawsze było dla mnie  ogromnym wyzwaniem, ale dzięki Bookathonowi poczułam, że nadszedł już właściwy czas. 

Dlaczego miałam opory?

James Dashner jest lżejszą wersją Georga R.R. Martina. Mianowicie on także wyznaje zasadę: 

I tak wszyscy zginą! 

Jak ja uwielbiam takich autorów. Wprost się czuję tą drwinę, gdy twój ulubiony bohater ociera się o śmierć 10 razy, a za 11 już po prostu jego śmierć nadchodzi w taki sposób, że nie jesteś w stanie uwierzyć, iż zginął. Czytanie takich książek to prawdziwa przyjemność, szczególnie dla oczu, które od siódmej strony do samego końca są nawilżane regularne. :)
 

 Jest to ostatnia część fantastycznej trylogii o próbach, przez które musi przejść Thomas i jego przyjaciele, by naukowcy DRESZCZu mogli odnaleźć lekarstwo na Pożogę, czyli wynalezioną przez człowieka chorobę, która lekko się wymknęła spod kontroli, niosąc zagładę świata. 

Ostatnia Próba. Wszyscy mają odzyskać pamięć i wziąć w niej udział, ale...

Streferzy nie mają już za grosz zaufania do Szczurowatego, więc wszyscy wymykają się spod kontroli i uciekają. Zaczyna się kolejna przygoda, w której już nie chodzi o znalezienie leku, lecz... przeżycie. Thomas wie jedno, nie wolno mu już nikomu zaufać, a na pewno nie naukowcom. Pamięta dużo więcej niż by chciał, ale wie jak tą wiedzę spożytkować.

Pierwsze co chciałabym zrobić to pogratulować tłumaczce, czyli Agnieszce Hałas za tyle pracy, ile ją musiało kosztować przetłumaczenie slangu, którym posługują się Streferzy. Podziwiam to, że to tak świetnie poszło i wszystko brzmi tak naturalnie po polsku.

Tyle dobrego z mojej strony.

 

Co do fabuły to powiem jedno. Spodziewałam się czegoś całkowicie innego. Pierwszą zobaczyłam ekranizację poprzedniej części - Prób Ognia, a tam rzeczywiście reżyser pomieszał niektóre rzeczy z ostatniej części. W książce rzeczywiście było sporo sztucznego przedłużania, ponieważ dało się tą historię zamknąć w dwóch rozdziałach. Gdy nadszedł długo oczekiwany koniec - nic nie zrozumiałam. Czytałam ostatnie kilka kartek po parę razy i w końcu przeszłam do listu pani kanclerz Paige, gdzie ta po prostu podsumowała sobie parę faktów i zakończyła sprawę, a także życie paru milionów ludzi. 

 

Pan Dashner potrafi kończyć z przytupem, mówię wam, szkoda, że nie dał rady przeciągnąć zakończenia na 400 stron. Tak na prawdę 4 zdania sprawiły, że ta książka jakoś mi się nawet podobała. Cała reszta to zero nowości, po których zaczęłam tylko przelatywać wzrokiem.

 

  Moje wyobrażenie trzeciego tomu po Labiryncie i Pustyni było okropnie skomplikowane. Myślałam, że autor teraz to już tak czymś nas zaskoczy, iż mi w pięty pójdzie i kac po tej powieści będzie tak ogromny, że tydzień z głowy. A tu nic. NIC NOWEGO. Ja się pytam jak to się mogło stać? Zaskoczenie, owszem, było ogromne. Czekałam, pełna napięcia, pewna, że jak już coś wyskoczy z za ściany to ich pogrzebie i wszystkich czytelników wsadzi w fotele. Sądzę, że niejedna obyczajówka bardziej mnie porwała niż Lek na śmierć. Przykre, aczkolwiek prawdziwe.

 

Nie wiem, co się stało, że Dashner nie dał rady podnieść poziomu tej powieści. Mamy tu 74 rozdziały, a może 3 są rzeczywiście ważne. Cała reszta dla mnie była pomyłką.

 

Podsumowanie będzie krótkie. Dam 4/10, ponieważ jadąc na samych dialogach dałam radę książkę przeczytać w parę godzin i załapać wszystkie wartościowe informacje. 

 Czy warto czytać tą serię? Tak, zdecydowanie, ale za ostatnią część w sumie lepiej sobie odpuścić i przeczytać tylko parę ostatnich stron, które zawierają w sobie całą historię.

Podzielę się z wami tymi 4 zdaniami, które mi się podobały.

Zabij mnie. Jeżeli kiedykolwiek byłeś moim przyjacielem, zabij mnie. 

 Ja nadal nie wiem, co bym zrobiła po ich przeczytaniu w liście.

Chybabym się wściekła i rozpłakała.

Taaa...

 I tak oto ponieśliśmy klęskę.

Lecz zarazem odnieśliśmy zwycięstwo.

To właściwie już wszystko na dziś. Mi także jest bardzo przykro, że książka mi się nie podobała, ale nie ma wielu rzeczy, które mogłabym z tej książki wyciągnąć jako pozytywne. Szkoda.

Rozpoczęcie lub zakończenie serii - zaliczone!

Jutro Autor o twoim imieniu lub inicjałach, domyślacie się kogo wybrałam? Chyba nikt nie zgadnie, ale próbujcie! 

Ponadto: Jak wam idzie bookathon? Ile książek już przeczytanych? Chwalcie się w komentarzach! :)