| 78 | "Przez burze ognia" Veronica Rossi

Nr. recenzji: 78

Tytuł: Przez burze ognia

  Autor: Veronica Rossi

Tom: 1

Seria: Przez burze ognia

Liczba stron: 370

Data polskiego wydania: 2013
Wydawnictwo: Otwarte

  Gatunek: Fantasy, Młodzieżowe
Ocena: 8/10

Czy kiedykolwiek przeczytaliście książkę i parę lat później nadeszło was wspomnienie jednej ze scen, lecz [co gorsza] nie potrafiliście sobie przypomnieć z jakiej książki owa scena pochodzi? Kto to przeżył raz na pewno nie chciałby, aby taka chwila się powtórzyła, choć nie przeczę, że jest cudownym powodem do odświeżenia sobie danej serii. 

Powyższy akapit ilustruje to, co przeżyłam parę dni temu. Wprost wiedziałam, że muszę, muszę i muszę ponownie przeczytać tą powieść. A gdy zauważyłam na jakimś blogu tag, w którym została wspomniana Aria i jej piękny śpiew, a ja miałam zaćmienie, że taki wątek w ogóle się wydarzył, poczułam, że jestem do niczego. Jak można kluczowej informacji nie zapamiętać? Toż to dyshonor dla całej rodziny, dyshonor dla świerszcza, dyshonor dla krowy, dysh... ~Mushu z filmu pt. Mulan

 Książka opowiada o świecie, który w teorii mógłby być Ziemią za paręset lat. Większość ludzi żyje w Reverie - rozwiniętym technologicznie świecie oddzielonym od dzikiej natury szczelną kopułą. Wszyscy przebywający weń żyją w czymś, co moglibyśmy nazwać prawdziwym rajem. Mają Strefy - za pomocą przymocowanego do oka Wizjera, mogą znaleźć się gdzie tylko zechcą, coś jak ten chwyt z grami, w których uczestniczysz. W każdym razie poznajemy Arię, która ma zabójczy głos i jest posądzona o to, że popełniła przestępstwo. Co się stało naprawdę? Pozwoliła się zaciągnąć wpływowemu szkolnemu łobuzowi do zamkniętej strefy, gdzie było trochę zamieszania z pożarem i osobą z zewnątrz [tzw. Dzikusem], a te rzeczy pozabijały. Wracając nasza bohaterka zostaje wyrzucona w Umieralni (nie ściemniam!), a tam spotyka naszego wcześniej poznanego Dzikusa, który ma dla niej biznes. 

Podoba mi się ten opis. Jakoś tak do mnie przemawia, a jako że mam iście szampański humor (gdyż skończyłam czytać dokładnie parę minut temu, a wiem co będzie w kolejnych częściach) to mam nadzieję, że reszta recenzji także pójdzie mi jak z płatka. 

Dla tych, których kochamy, potrafimy być najokrutniejsi.

Pierwszą rzeczą jaka wydaje mi się najbardziej niespotykana jest sposób narracji. Ponieważ jest on niby trzecioosobowy, ale jednak z podziałem na rozdziały Arii i Perrego. Rzecz dla mnie nie do zrozumienia. Zgodzę się, że w trakcie trwania rozdziału być może zbliżaliśmy się bardziej do jednego z bohaterów, jednakże sam taki zabieg wydawał mi się niezrozumiały, ponieważ zazwyczaj osoba opisująca akcję "z boku" jest w stanie opisać wszystko za jednym zamachem. Muszę przyznać, że mimo tej wady jest to dobrze poprowadzona narracja, nie gubiłam się w treści podczas czytania, muszę nawet przyznać, że mi się to rzeczywiście podobało.

"- A ile według ciebie mam lat?
- Nie znam się na skamielinach, ale dałabym ci pięćdziesiąt, może sześćdziesiąt tysięcy.
- Mam osiemnaście lat."

Nie wiem jak autorka to zrobiła, ale jakoś mnie przekonała do czytania jej opisów. Coś się stało i ja [zasługująca na miano nagminnego nie-czytacza opisów] przeczytałam tą książkę od deski do deski w jakieś trzy godziny. Gdybym mogła przyznać jakąś nagrodę tej powieści to w kategorii Prędkość i Dokładność Czytania, mam swojego kandydata. Opisy tym razem są prosto mówiąc ciekawe. Przekupiły mnie, gdy wpleciono do nich tyle przydatnych informacji, szczególnie jeżeli chodziło o plemiona, które mnie niesamowicie zainteresowały.

"Ludzie to więcej niż emocje. Mają myśli i powody, by postępować tak,jak postępują."

Być może na początku czułam niedosyt, ponieważ w książce nie pojawiło się za dużo relacji międzyludzkich, a co za tym idzie - dialogów. Gdy już się pojawiły, wydawały mi się niesamowicie suche. Dopiero z nadejściem kolejnego bohatera coś zaczęło się zmieniać. Trochę więcej emocji i uczuć od razu pomogły. Widać, że także styl pisania autorki pod wpływem kolejnych rozdziałów nabierał swobody. Mimo wszystko mam nadzieję, że w następnej części będzie jeszcze lepiej, wszystko zostanie doszlifowane i nie będę żałować, że sięgnęłam akurat po tą serię.

"Zabijanie człowieka powinno być trudniejsze niż zabijanie zwierzyny. Nie było. Spojrzał na nóż w swojej drżącej dłoni. Tylko konsekwencje były inne."

 Koniec oczywiście mnie rozczulił, ale jest postęp - nie ryczałam. Autorka postanowiła zakończyć tą powieść w prawdopodobnie najgorszym momencie, jednak jestem w stanie zrozumieć to zakończenie, ponieważ dzięki temu 3/4 osób, które przeczytały pierwszą część historii sięgnie po drugą. Niestety zabieg ten podchodzi pod pisanie dla pieniędzy, ale myślę, że druga część zaoferuje nam sowite wynagrodzenie za to, co się stało. Przynajmniej z tego co pamiętam.

"Teraz życie było lepsze niż rzeczywistość."

Aria i Perry są dobrze wykreowanymi bohaterami. Ich zachowanie raz było uzasadnione, a raz nie, jednak byli bardzo wiarygodni w tym co robili. Może ufność dziewczyny jest delikatnie przesadzona, jednak ja jestem w stanie uwierzyć, że to przez to w jakich realiach została wychowana. Obydwoje mają swoje wady i zalety, jednak wcale im to nie przeszkadza w przygodzie, której koniec jest piękną obietnicą kolejnej części. Są jacy są, i albo ich znienawidzimy, albo ich pokochamy. 

"Po co czuć ból, jeśli jest zbyteczny? Po co wiedzieć czym jest prawdziwy strach, jeśli niebezpieczeństwo zrobienia sobie krzywdy nie istnieje? Spotęgowaliśmy to, co uważaliśmy za dobre, i usunęliśmy to, co złe."

Podsumowując: książka z ciekawą fabułą, bardzo przyjemna i szybka w czytaniu. Zdecydowanie polecam nastoletnim czytelnikom :)

Uwaga! Nie polecam oglądać zwiastunu, ponieważ szczerze mówiąc może zostawić po sobie nieprzespane noce...