| 77 | "Drżenie" Maggie Stiefvater

Nr. recenzji: 76

Tytuł: Drżenie

  Autor: Maggie Stiefvater 

Tom: 1

Seria: Wilkołaki z Mercy Falls

Liczba stron: 459

Data polskiego wydania: 4 listopada 2015 

(odświeżone wydanie)

16 maja 2011

(pierwsze wydanie)
Wydawnictwo: YA! / Wilga

  Gatunek: Młodzieżowe, Fantasy
Ocena: 9/10

W Drżeniu zakochałam się po raz pierwszy dobre 5 lat temu. (O mój Boże, a myślałam, że to był maksymalnie rok! - jestem za bardzo doświadczonym czytelnikiem...). Czytałam pierwsze wydanie i jak wczoraj pamiętam fakt, że rok później (powiedzmy, że w 2012), połowa moich znajomych szukała tej książki, lecz z mizernym skutkiem. Książki zostały wykupione z księgarni. Dodruku nie było. I co z tym fantem da się w ogóle zrobić?! Mam na półce i powieść przeżyła przygodę czytelniczą piętnastu osób. Polecam. 

Mimo wszystko bardzo się cieszę, że wykonano dodruk, bo obawiam się, iż po kolejnych osobach kartki zaczęłyby wylatywać, już tak na poważnie.

  Odkąd wilki ściągnęły dziewczynkę z ławki (i prawie zabiły), on stoi pod jej oknem czekając na przemianę. W lato jest człowiekiem, jednak zima go zabiera. Wie, że zostało mu coraz mniej czasu. W końcu lato mu nie pomoże i już na zawsze pozostanie w wilczym futrze. Jednak nie chce tracić nadziei. Dla niej zrobi wszystko (i vice versa). W końcu postrzelony przemienia się w człowieka na jej tarasie. Postanawia podarować jej cały czas, jaki mu został. Ale to krótko mówiąc nie będzie łatwe.

Gdy Grace dwa razy otarła się o śmierć, sądziła, że zwróci uwagę swoich rodziców. Przeliczyła się. Jest najlepszą uczennicą, gotuje, pomaga i robi wszystko byleby jej rodzina w końcu zwróciła na nią uwagę. Niestety nic nie skutkuje. Ma tylko jego - swojego szarego wilka, który czeka na nią za oknem przez całą zimę. Z niewiadomych przyczyn znika na wiosnę. Lecz to wkrótce ma się zmienić. Jej obsesja była przyczyną drwin. Do czasu, gdy wilki zabiły Jacka. Wtedy już wiedziała, że na świecie jednak istnieje coś takiego jak wilkołak...

Nienawidzę recenzować swoich niegdyś ulubionych książek. Całe szczęście ta wróciła do moich łask w nienaruszonym stanie. Mianowicie da się ją przeczytać i nie jęknąć "O ludzie co za badziewie ja czytałam pięć lat temu...?".

"Książki są bardziej prawdziwe, jeśli czyta się je na zewnątrz."

Książka mi się podobała. W sumie podobała mi się nawet bardzo. Okej, po raz drugi zakochałam się w fabule. Niby w pamięci coś tam zostało, ale na prawdę nie spodziewałam się, że w moich zbiorach kryje się tak fantastyczna, trochę zapomniana powieść. 

"Nosimy grymasy śmiejącej się śmierci."

Zawsze podziwiam moich przyjaciół-czytelników, którzy jeżeli chcą kupić jakąś książkę to czytają pierwszą stronę zamiast opisu. Nigdy nie widziałam, jak ta jedna strona, która prawdę mówiąc nie wnosi nic do powieści, może ich nakierować. Dzisiaj się przekonałam, że genialną książkę można poznać po dwóch zdaniach. Naprawdę. Pani Stiev... Okropne to nazwisko. Inaczej: autorka Drżenia ma fantastyczny styl pisania. W większości recenzji zauważam, że książkę czyta się miło, przyjemnie i lekko <- w 3/4 książek młodzieżowych tekst tak wygląda. Jednak czytając pierwszą stronę tej lektury, wiedziałam, że lekkie pióro to jest podstawa podstaw i nic nie wnosi do powieści, ponieważ prawdziwym zachwytem są plastyczne opisy, coś jak w wierszach. Pięknie brzmiące, wpływające na naszą wyobraźnię i co najważniejsze - nie nudzące.

"[...] on był równie delikatny jak jesienny motyl czekający, aż zniszczy go pierwszy mróz."

Fabuła jest ciekawie wymyślona. Kojarzy mi się lekko z Chłopakiem, który zakradał się do mnie przez okno tyle, że tym razem "chłopak" jest wilkiem i czeka na skraju lasu. A gdy już mu się uda porozumieć ze swoją wybraną zachowuje się jak perfekcyjny dżentelmen. Takich książek mi ostatnio brakowało! 

"Jesteś jak piosenka, którą usłyszałam, kiedy byłam małym dzieckiem, ale nie pamiętałam jej, dopóki nie usłyszałam jej znowu."

Od razu widać, że postacie są wykreowane przez osobę z fantazją. Każda ma oryginalny charakter idealnie odwzorowujący sytuację, jaką w danej chwili przedstawia. Ludzie owszem, przechodzą zmiany, jednak wszystkie cały czas są logiczne i idealnie odwzorowują scenę, która równie dobrze mogłaby się wydarzyć w normalnym życiu. (Oczywiście nie liczę teraz wilkołaków. Też bym chciała, ale porzućmy te marzenia). 

"Wydawało mi się raczej, że człowiek może sam kształtować swój charakter, że osobowość nie zależy od tego, jacy byli jego rodzice czy dziadkowie."

Zakończenie dla mnie było kompletną abstrakcją, ponieważ jakimś cudem zapamiętałam je całkowicie inaczej. Już się szykowałam do bólu, jaki miało po sobie zostawić, a tu niespodzianka. Zakończenie było tak samo fantastyczne jak cała książka, a mimo tego nadal pragnę jak najszybciej przeczytać kolejne części. Wiem, że pochłonę je tak samo szybko jak pierwszy tom, ale postaram się recenzje jakoś tak "w miarę" rozłożyć w czasie. 

Teraz może nieco z innej strony. Przed chwilą przeglądnęłam sobie jedną z recenzji - autorka oceniła książkę godną oceny 1/10. Niesiona ciekawością (przecież mogłam czegoś nie zauważyć) przeczytałam. Wedle recenzentki "książka nie posiada za grosz akcji i postacie były tak naiwne, że głowa boli". Nie chcę w żaden sposób obrażać tejże osoby, ponieważ każdy ma prawo mieć swoje zdanie, jednak to ja spędziłam 40 minut bez ruchu, ponieważ okazało się, że książka jest tak przeładowana akcją, iż nie sposób się oderwać (ktoś mnie wołał i liczył...). A jeżeli chodzi o naiwność postaci - tak, to że wilk 6 lat przychodzi pod twoje okno i sobie stoi, jest rzeczywiście najnormalniejszym zachowaniem dzikiego zwierzęcia i wcale nie zaczynasz wierzyć, że to chyba jednak nie chodzi o instynkt...

Stara okładka wygląda tak -> 
Która wam się bardziej podoba? 
Ja się nie umiem zdecydować :/ 

Podsumowując mocne 9/10.

Niesamowicie kojarzy mi się ta piosenka z tą serią! 
Obydwie polecam. 
A teraz luz. Puść sobie piosenkę i zobacz...
Galerię!

Ta strona...

Zakochałam się w tym banerku!

  

No właśnie... Dlaczego? :D