Amnezja, zniknięcie i mroczne tajemnice – kryminał, który wciąga powoli, ale skutecznie

Autor: Margareta Wysocka

Wydawnictwo: StoryLight

Data premiery: 16. 07. 2025

Autor recenzji: Magdalena Kwapich

 Liczba stron: 618

W moim odczuciu: 7/10

„Niepamięć” Margarety Wysockiej to powieść długa, licząca ponad 600 stron, wypełniona intrygą, bogactwem postaci i szczegółów, które nadają historii głębię, ale momentami też ją spowalniają. Od pierwszych stron autorka wprowadza czytelnika w świat, w którym nic nie jest takie, jakim się wydaje, a tajemnice i niedopowiedzenia czają się za każdym rogiem.

Główna bohaterka, Diana Paderska, to trzydziestoparoletnia singielka, aktywistka, kobieta pewna siebie, a jednocześnie bardzo ludzka w swoich słabościach. Pewnego ranka budzi się z pustką w pamięci, dziesięć godzin jej życia zniknęło bez śladu. Jedyne wspomnienie to spotkanie z lokalnym milionerem Henrykiem Wagnerem, który wkrótce znika. Diana natychmiast staje się podejrzaną, a pytania mnożą się same: czy coś zrobiła? Czy ktoś ją wykorzystał? Komu można ufać? Motyw amnezji daje autorce ogromne pole do budowania napięcia, a Diana jest bohaterką interesującą, pełną wad i emocji, z którą łatwo się utożsamić.

Akcja powieści prowadzi nas przez różne zakątki Poznania, od starych, dusznych podwórek, przez zaniedbane budynki i stacje benzynowe, po luksusowe posiadłości i gabinety wpływowych osób. Miasto staje się niemal labiryntem, w którym każdy zakamarek kryje sekret. To jeden z największych atutów powieści, świat jest spójny, plastyczny i bardzo realistyczny.

Równie ciekawy jest wątek Jakuba Langego, dziennikarza, który od początku staje się sprzymierzeńcem Diany. Ich relacja wnosi lekkość i momenty humoru do kryminalnej historii. Dialogi między nimi są błyskotliwe, pełne ironii i wzajemnych docinków, co sprawia, że bohaterowie stają się jeszcze bardziej ludzcy i wiarygodni.

W tle przewijają się też wątki społeczno-polityczne i obyczajowe. Autorka przygląda się mediom, lokalnym układom władzy i mechanizmom manipulacji faktami. Silnie wybrzmiewa też feministyczny ton powieści, Diana nie jest tylko bierną ofiarą wydarzeń, lecz osobą świadomą swoich decyzji, walczącą o prawdę i swoje miejsce w świecie. Dzięki temu „Niepamięć” staje się czymś więcej niż kryminałem, to również refleksja nad zaufaniem, moralnością i konsekwencjami własnych wyborów.

Niestety największą wadą pozostaje objętość i szczegółowość książki. Momentami fabuła się wlecze, a niektóre fragmenty nie wnoszą wiele do historii. Nadmiar opisów, dygresji i rozbudowanych scen sprawiał, że tempo akcji spadało, a napięcie chwilami rozmywało się w gąszczu słów. Thriller tego typu powinien trzymać czytelnika w garści, a tutaj bywało tak, że trzeba było naprawdę wczytać się w kolejne strony, żeby nie zgubić wątku. Krótsza, bardziej skondensowana wersja powieści zrobiłaby na mnie zdecydowanie większe wrażenie.

Mimo to „Niepamięć” ma mnóstwo zalet. Świetnie skonstruowana bohaterka, bogaty świat, ciekawa zagadka kryminalna i inteligentne dialogi z Jakubem Langego to elementy, które rekompensują momenty rozwlekłości. Dodatkowo, obecność wątków społecznych, feministycznych i psychologicznych nadaje książce głębię, dzięki której nie jest tylko prostym kryminałem, ale powieścią wielowymiarową.

Podsumowując, „Niepamięć” Margarety Wysockiej to debiut ambitny i wielowątkowy. To książka, która wciąga dzięki zagadce, bohaterom i realistycznemu tłu wydarzeń, ale momentami zmęczy nadmiarem opisów. Mimo to czytając ją, odczuwałam prawdziwą ciekawość i napięcie, chciałam wiedzieć, co naprawdę wydarzyło się w tych dziesięciu godzinach, kto jest winny, a kto ofiarą. To powieść, która nie daje łatwych odpowiedzi i zostawia w czytelniku mieszankę emocji: ciekawość, zaskoczenie, czasem frustrację, ale też satysfakcję z poznawania kolejnych warstw historii.

Dla tych, którzy lubią rozbudowane, psychologiczne kryminały, „Niepamięć” będzie satysfakcjonującą lekturą, zwłaszcza jeśli mają ochotę zanurzyć się w świat pełen tajemnic, niedopowiedzeń i wielowymiarowych bohaterów, w którym każda strona może coś odkryć, ale też zmusić do refleksji. To powieść, która pozostaje w pamięci, nawet jeśli wymaga od czytelnika cierpliwości.

W okresie letnim szukam w literaturze czegoś prostego, ale zarazem dającego chwilę wytchnienia, odrobinę humoru i bohaterów, których łatwo polubić. Książki Julii Quinn dokładnie takie są, nawet po ciężkim dniu sięgając po jej historię, wystarczy kilka stron, bym nie chciała jej odłożyć.

Tytuł: Inna panna Bridgerton, czyli rejs ku miłości

Autor: Julia Quinn

Data wydania: 04.06.2024

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Liczba stron: 392

Moja ocena: 8/10

Autor recenzji: Wiktoria Sroka

Czy wyznanie miłości wystarczy, by zdobyć czyjeś serce… Znalazła się w niewłaściwym miejscu…

Niezależna i żądna przygód Poppy Bridgerton poślubi tylko zalotnika, którego bystry intelekt i zainteresowania odpowiadają jej własnym. Niestety, w londyńskich salonach jeszcze takiego nieznalazła. Odwiedzając przyjaciółkę na wybrzeżu Dorset ciekawska Poppy odkrywa w jaskini kryjówkę przemytników. Jednak jej radość szybko zamienia się w przerażenie, gdy dwóch piratów porywa ją i zabiera na pokład statku. Znalazł ją w nieodpowiednim momencie… Kapitan Andrew James Rokesby cieszy się reputacją lekkomyślnego drania. Jako korsarz na usługach brytyjskiego rządu często przewozi nielegalne towary i tajne dokumenty. Wyruszając w niebezpieczny rejs do Portugalii, ze zdumieniem odkrywa związaną i zakneblowaną kobietę oczekującą na niego w kajucie…

Czy dwa niefortunne zbiegi okoliczności mogą przynieść szczęście?

Andrew szybko odkrywa, że nieznajoma należy do rodziny Bridgertonów. Ona nie ukrywa swojego oburzenia porwaniem. Na pełnym morzu ich wojna na słowa szybko ustępuje miejsca odurzającej pasji. Tyle że każde z nich skrywa tajemnice, które mogą zniweczyć rodzące się uczucie…

Właśnie dlatego “Inna panna Bridgerton, czyli rejs ku miłości” okazała się dla mnie idealną lekturą na ten czas. Tym bardziej że akcja książki dzieje się również na morzu. Co stanowi ciekawe urozmaicenie, zamiast dobrze znanych salonów i balowych komnat, czytelnik trafia na pokład statku, gdzie codzienność miesza się z niepewnością, a otwarta przestrzeń morza zdaje się nieść zarówno wolność, jak i zagrożenie. 

Główna bohaterka Poppy Bridgerton to młoda kobieta, która nie potrafi, ale i nie chce podporządkować się zasadom narzucanym przez społeczeństwo. Jest inteligenta i bystra, a przy tym niezwykle uparta, jednak nie w ten irytujący sposób, a wynikający z wiary w siebie i własne przekonania. Ma w sobie również ciekawość, która pcha ją do tego co zakazane, a to z kolei pokazuje jej niezależność i odwagę. Kapitan Andrew James Rokesby od pierwszych stron przyciąga uwagę swoją charyzmą i swobodnym stylem bycia. Na pozór beztroski, z uśmiechem, i pewnością siebie. Rzeczywiście odpowiedzialny i lojalny.  Jego praca kapitana wymaga odwagi, szybkiego podejmowania decyzji i radzenia sobie w trudnych, nieprzewidywalnych sytuacjach. 

Styl autorki wciąż pozostaje jej ogromnym atutem. Lekki i pełen humoru, potrafiący zbudować napięcie. Nawet jeśli w jakimś stopniu fabuła jest przewidywalna, wciąż jest to bardzo dobra rozrywka. 

“Inna panna Bridgerton, czyli rejs ku miłości” autorstwa Julii Quinn to kolejna bardzo dobra historia. Choć fabuła momentami bywa przewidywalna, autorka nadrabia to wyrazistymi bohaterami, którzy mają własny charakter i pasje, oraz wyjątkową scenerią morskiej podróży, która wprowadza powiew świeżości do serii.To książka, która dostarcza zarówno zabawy, jak i wrażeń typowych dla romansów historycznych, a przy tym pozwala na pełne oderwanie się od codzienności. 

Po książki niektórych autorów sięgam bez większego zastanowienia. Niezależnie od tego, czy mam akurat ochotę na coś lekkiego, czy szukam historii, która wciągnie mnie na dłużej. To również takie książki, które czasem nie zaskakują fabułą, ale zawsze dostarczają emocji i poprawiają humor.

Autor: Julia Quinn

Data wydania: 20.02.2024

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Liczba stron: 392

Moja ocena: 8/10

Autor recenzji: Wiktoria Sroka

Każda ścieżka, którą obieramy, prowadzi nas tam, gdzie powinniśmy być, nawet jeśli nie od razu wszystko rozumiemy.

Gdybyście po przeczytaniu moich recenzji książek z serii Hell zapytali mnie, czy kiedykolwiek zdecyduję się sięgnąć po kolejne tytuły autorki do recenzji, z ręką na sercu powiedziałabym, że nie. Nie dlatego, że książki są złe, wręcz przeciwnie właśnie dlatego, że trafiają we mnie tak mocno, że trudno mi ubrać w słowa to, co czuję. Zaangażowanie w historię jest tak duże, że często nie wiem, jak opisać ją tak, by zachęcić do lektury, a jednocześnie nie zdradzić istotnych elementów fabuły.

Tytuł: Bitter. Idea